Review: S.T.A.L.K.E.R.:Shadow of Chernobyl

S.T.A.L.K.E.R.: Shadow of Chernobyl

Ik woon in Amsterdam, heb geen rijbewijs en haat het openbaar vervoer. Dus fiets ik altijd overal naar toe. Dat heeft zijn voordelen, vooral als het niet regent of sneeuwt. Soms zit je op de fiets en dan fietst er voor je een meisje waarvan je denkt dat ze mooi is ook al zie je dan haar gezicht niet toch kun je dan even genieten van een mooie vrouwelijke vorm.
In 2001 was “S.T.A.L.K.E.R.: Oblivion Lost” zo’n meisje. Je denk dat ze geweldig is, maar echt zeker kan je het dan nog niet weten, “S.T.A.L.K.E.R.: Shadow of Chernobyl” is hetzelfde meisje met een andere achternaam en eindelijk zien we haar gezicht.

Iedere review die je gaat lezen zal gaan over het feit dat S.T.A.L.K.E.R. 4 jaar te laat is uitgekomen, dat klopt, maar laten wij het er verder maar niet over hebben, zand erover. In S.T.A.L.K.E.R. speel je als “The Marked One”, een gast die met geheugenverlies en een verongelukte truck vol lijken gevonden wordt in “the zone”. Met die zone bedoelen ze natuurlijk het gebied van 19 vierkante kilometer om de kerncentrale van Tsjernobyl heen.

Voor wie het nog niet weet, of nog niet geboren was in 1986, een korte uitleg. Op 26 april 1986 was er een stoomexplosie in reactor nummer 4, daarop volgde een serie kleinere explosies en smolt de kern van de reactor. De reden voor deze ramp blijft tot de dag van vandaag onduidelijk, er zijn twee verschillende officieele verklaringen en weinig feiten beschikbaar, maar de gevolgen waren rampzalig. Alles in een straal van 30 kilometer om de kerncentrale heen werd onbewoonbaar verklaard en een enorme wolk radioactieve straling trok over Europa. Vooral de Oekraïne en Wit-Rusland hebben zelfs nu nog steeds te lijden onder een grote hoeveelheid kankerpatiënten. Hoewel de overige reactoren van de kerncentrale nog jaren hebben gewerkt en de laatste reactor pas in 2000 werd gedoofd, blijft het gebied nog steeds in mysterie gehuld.

Dat mysterie hebben de raketgeleerden bij GSC Gameworld gepakt en vermengd met een verhaal dat ze gedeeltelijk gejat hebben uit het boek “Roadside Picnic” van Boris en Arkady Strugatsky en de losjes op het boek gebaseerde film “Stalker” van Andrei Tarkovsky (een geweldig regisseur maar dat terzijde). Jij, the marked one, wordt na een auto ongeluk bewusteloos uit the zone gesleept en gedropt bij een handelaar die voorwerpen uit de door het leger afgesloten zone doorverkoopt aan de buitenwereld. Het enige wat je nog weet is dat je een Stalker moet vermoorden die Strelok heet. De zoektocht naar Strelok leid je door de 19 vierkante kilometer die een-op-een is nagemaakt in de game en zal uit eindelijk eindigen onder reactor nummer 4 waar de bron is van de monsters en vreemde gebeurtenissen die plaats vinden in de zone.

Normaal gesproken heb ik niets met de verhalen van videogames. Vaak zijn ze namelijk flinterdun, compleet overdreven en ronduit slecht. Het verhaal van S.T.A.L.K.E.R. heeft me echter voor het eerst in een lange tijd weer aan een game gekluisterd. Het is episch, maar toch menselijk met een goede dosis science-fiction en een lekkere schep horror om het af te maken. Wat vooral heel goed werkt zijn de losse elementen in het spel die uiteindelijk allemaal een reden blijken te hebben en netjes worden opgelost, tenminste als je een van de twee eindes haalt die je het echte verhaal vertellen. Met een totaal van zeven eindes zul je wel een beetje je best moeten doen.

Wat dit verhaal verder zo goed maakt is de gamewereld. De zone is dus een gebied dat bevolkt is door mensen (het leger, wetenschappers en stalkers opzoek naar door de radioactiviteit gevormde objecten met speciale krachten) en monsters. Allemaal hebben ze aparte motivaties en leefpatronen. “A life” noemen ze dat bij GSC Gameworld, het komt er op neer dat alle levende wezens in de zone een levensloop hebben (missies volbrengen, vechten, eten, rusten en slapen) dat geld voor de mensen in het gebied (militairen, wetenschappers, stalkers, handelaren) maar ook voor de monsters. Zo kan het zomaar gebeuren dat je rondwandelt en in de verte verschillende facties met elkaar ziet knokken en dat het allemaal niet van te voren bedacht. Iedereen leeft in deze wereld en zijn uitgerust met een redelijk gezond verstand en een goede wil om te overleven. Omdat die wereld zo leeft en er dus constant iets gebeurd zijn er naast de grote verhaallijn een oneindige hoeveelheid sidequests, er moet altijd wel iemand gered worden, een kamp beschermd worden tegen de migratie van monsters of een aanval van andere stalkers afgeslagen of iemand omgelegd worden. Dat in combinatie met de dag en nacht cyclus en het constant veranderende weer maakt van de zone een echt levende wereld.

In die wereld loop jij dus te knallen en te onderzoeken. Dat onderzoeken is belangrijk want er is ook nog een klein RPG-element. De artifacts die door de zone “gemaakt worden” zijn kleine, raar gekleurde objecten met een vreemde vorm. Die artifacts hebben allemaal verschillende waarde en krachten, zo kan je er bijvoorbeeld health door regenereren, beter bestand zijn tegen kogels of minder snel moe worden. Je kunt deze voorwerpen in je pak hangen en zelf gebruiken of voor een goeie prijs van de hand doen om meer ammo of betere wapens te scoren. Dit gecombineerd met een limiet aan gewicht dat je kunt dragen, het moeten eten en dat je ook echt moe kunt worden zorgt voor een leuk RPG element.

Het knallen is dus wel waar het om draait in S.T.A.L.K.E.R. en dat is alles behalve standaard. De wapens zijn realistisch (voor zover dat kan in een game) en schieten dus niet loepzuiver, “jammen” wel eens en zijn onderhevig aan slijtage. De shoot-outs worden hierdoor bijzonder intens, want het is niet een kwestie van run en gun, het kan maar dan moet je nog steeds op het juiste moment even schuilen voor dat je achter een betonnen plaat vandaan springt en een magazijn leegt. Hoe verder je komt hoe betere wapens je krijgt/koopt/steelt en dus hoe grotere, sterkere vijanden je aankunt. Je moet in ieder geval voordat je confrontatie aangaat wel even goed kijken hoe je het gaat aanpakken. De zone is een grote open spelwereld (als je de lange laadtijden tussen de gebieden niet meetelt) dus je kunt vanaf het begin al meteen overal heen maar door het gebrek aan sterke wapens en de goede tegenstand is het wel aan te raden om pas dieper het gebied ingaat als je “geleveld” hebt. Zorg dus eerst voor goeie artifacts, armor en wapens voordat je echt ver gaat. (spoiler, zorg dat je je beste spullen bij je hebt als je Prypjat in gaat, het dorpje naast de centrale, want als je daar zit kun je niet meer terug).

Al met al vind ik S.T.A.L.K.E.R.: Shadow of Chernobyl een absolute aanrader, de single player althans, de multiplayer is niet slecht maar kan niet de concurrentie aan met de top van de online shooters. Maar met die singleplayer ben je al genoeg tijd kwijt om het de prijs helemaal waar te maken. Een klein minpuntje is wel dat het hele zaakje soms niet helemaal soepel loopt, ik heb op verschillende PC’s getest dus dat ligt dan toch echt aan de software. Maar dat wordt wel weer goed gemaakt door de niet al te hoge systeem eisen. ST.A.L.K.E.R. heeft mij de afgelopen weken heel wat nachtrust gekost, ik kon mezelf met moeite losscheuren van het goeie verhaal en de geweldige sfeer. Ooit hoop ik de zone rond Tsjernobyl nog eens in het echt te bezoeken, maar tot die tijd is S.T.A.L.K.E.R. een meesterlijk alternatief.

Melle: [9]