[Blog] Hoe het consumeren van games langzaam verandert… in een of andere freakshow met allemaal rare hardware… (deel 3)

Misschien hebben jullie in mijn E3 blog al gelezen wat ik van de nieuwste videogame hardware vind. Om het even politiek correct te houden ben ik er simpelweg niet van gecharmeerd. Een andere manier om het te zeggen zou zijn dat het gewoon troep in een doosje is, bedacht om ons aan het consumeren te houden. Het zit namelijk zo; nu het voor Microsoft en Sony duidelijk wordt dat er steeds minder cash uit de consument te knijpen is, proberen ze met nieuwe vormen van interactie een nieuw publiek aan te boren om de ‘player base’ van ‘hardcore gamers’ op hun console aan te vullen met wat nieuwe melkkoeien. Dit overigens met dank aan Nintendo die ondertussen nog steeds lachend het grootste deel van de portemonnee van de ‘casual gamer’ uitklopt.

Het lijkt wel alsof Sony en Microsoft denken dat de casual gamer ergens in hetzelfde huis verstopt zijn als de gamers die nu hun consoles gebruiken. Ze hopen dat ze door een handzaam gevormde dildo met sfeerlicht ineens vanachter de bank vandaan springen om mee te gamen, ondertussen geld strooiend, omdat ze al zo lang geld aan games wilden uitgeven, maar het nu pas echt kunnen verantwoorden omdat het er eindelijk crappy genoeg voor ze uitziet. Ondertussen ook nog roepend: “Bedankt Microsoft en Sony, voor deze nieuwe manier om te interacteren met dit voor mij zo onbekende medium. Door jullie ontdek ik eindelijk de veelzijdigheid van de nieuwe media en stomen jullie mij ook nog eens klaar voor toekomstige aankopen die van hetzelfde principe uitgaan, totdat jullie weer iets nieuws uitbrengen dat ik moet kopen.”

Dit is in mijn ogen een heel naïeve, misschien zelfs achterlijke manier om het huidige gamelandschap te bekijken. Nou overdrijf ik misschien een beetje (nee echt!?) voor komisch effect, maar er zit een kern van waarheid in. Nintendo is een groot bedrijf maar werkt door een strakke, hiërarchische organisatie grotendeels als één geheel en kan daardoor een duidelijke koers varen. Het is immers een bedrijf dat zich al jarenlang enkel met games en consoles bezig houdt en dat principe extreem serieus neemt. Microsoft en Sony zijn beiden multimedia giganten met eindeloze vertakkingen in alle richtingen. Elke tak met een eigen belang en weer allemaal blaadjes eraan vast die met elke windvlaag kunnen meewaaien.

Het grote belang is uiteindelijk dat er geld verdiend wordt en dat er games worden verkocht. Op hardware kan verlies gemaakt worden, de software moet uiteindelijk het grote geld opbrengen en een constante stroom van inkomsten blijven. Het is zoals een scheerapparaat verkopen om vervolgens een leven lang aan de nieuwe mesjes te kunnen verdienen. Of Senseo apparaten verkopen voor de pads natuurlijk. Het is een grote scam en als je er nu pas achter komt: de hele wereld zit zo in elkaar dus wen er maar aan en leer kritisch te zijn over wat je allemaal consumeert!

Sony is zelf in staat hardware te produceren en heeft er dus ook een eigen belang bij dat hun lichtgevende genotsknots aan de man wordt gebracht, bovendien bouwen ze al langer aan een lange termijnplan om ook niet-gamers te lokken door de toevoeging van Blu-Ray drive in de PS3. Het is duidelijk dat Sony, meerdere ijzers in het vuur heeft. Microsoft lijkt nog steeds met de eigen logge bedrijfsstructuur in de knoop te zitten en komt met een wanhopige poging om nieuwe klanten te vinden met behulp van een mega eyetoy waaraan heel veel praktische haken en ogen zitten. Nintendo blijft de lachende derde, want de markt die zij hebben uitgevonden domineren ze met gemak door een uitstekend begrip van wat de casual gamers willen en ze zullen deze blijven controleren tot er een opvolger is voor de Wii. Ondertussen pakken ze straks, terwijl de concurrentie erachteraan hobbelt, de gehele handheld markt met hun 3DS door heel slim in te spelen op de nieuwste technologie hype waarop iedereen wil meeliften: 3D, maar dan dus nog soort van betaalbaar zodat straks iedereen er eentje heeft (of wil hebben).

Wat vinden jullie nou eigenlijk van al die nieuwe hardware? Ik denk dat we allemaal wel een beetje moe zijn van wat er op ons afkomt, dat geldt in ieder geval voor mij. Dan bedoel ik niet alleen games, maar het constante bombardement op je zintuigen om ons non-stop aan het consumeren te houden. Het voelt voor mij als een laatste trap in mijn ballen nadat ik jarenlang trouw games heb aangeschaft volgens de ongeschreven regels van de scam. Nu moet ik een extra toegangsprijs gaan betalen voor nieuwe ervaringen op de console die ik voor veel geld heb gekocht? Dat terwijl ik nu voor de verandering eens niet om de 3 jaar een nieuwe console hoef aan te schaffen om up to date te blijven. Misschien kan het allemaal naast elkaar blijven bestaan, maar volgens mij is de markt meer dan verzadigd en is Nintendo heer en meester in de wereld van de casual games op consoles. Bovendien zit de retail er absoluut niet op te wachten om nog meer ruimte aan games en toebehoren te besteden, de schappen puilen nu al uit. De trage processen om de casual gamer aan te spreken, die geïnitieerd zijn door Sony en Microsoft bereiken in mijn ogen te laat de consument, ondanks de veel langere levensduur van de huidige generatie consoles. Want, wat zij niet lijken te snappen is dat door die levensduur ook downloadbare en tweedehands games een belangrijkere rol in het businessmodel zullen gaan innemen (of ze dat nou willen of niet). Consumenten kunnen hun geld maar één keer besteden en de vraag is of die verstopte casual gamers nou nog echt uit de kast gaan komen om een ‘Move’ of ‘Kinect’ aan te schaffen. Van mij mogen ze in ieder geval lekker in de kast blijven, dan lopen ze in ieder geval niet de hele tijd voor mijn beeld langs…

Volgende week in het laatste deel over consumenten wil ik ingaan op alle nieuwe manieren die worden bedacht om een steeds gevarieerdere groep gamers aan te spreken. Hoe zit het bijvoorbeeld nou eigenlijk met tweedehands games en waarom worden er nog tot op de dag van vandaag Dreamcast games uitgebracht?