[Blog] Donkey Co-op

Gisteren besloot ik met de buit van vorige week aan de slag te gaan. De Sint is natuurlijk weer in het land geweest en hij had een exemplaar van Donkey Kong Country Returns voor me achter gelaten. Na deze zaterdagochtend even bij te zijn gekomen van vrijdagnacht was het tijd om even richting mijn schoonfamilie te gaan. Mijn vrouwtje moest er toch al zijn, ik zou me een beetje vervelen en op haar wachten. In een flits wist ik het: ik zou het combineren met Donkey Kong en samen met het broertje van mijn vriendin gaan gamen! Zijn eigen broertjes zijn te groot en te stoer om samen met hem te spelen. Ze zitten in hun kamer achter de Playstation 3 met Slam FM op de achtergrond. Ik ben onderhand al een ouwe lul die toch al zoekt naar klassieke gameplay en te stoer voor iets ben ik nog nooit geweest, eerder het omgekeerde. Kortom: we besloten een team te vormen en samen de jungle onveilig te gaan maken!

Ik heb echte Sinterklaas herinneringen aan Donkey Kong. Een kleine 14 jaar geleden kreeg ik Donkey Kong Country van de Goedheiligman voor mijn Super Nintendo console. In de tijd van cartridges was het typisch Nintendo, maar heel anders dan de platform games van die tijd. Het was vooral de bananenhumor en de spectaculaire gameplay die me toen zo enthousiast maakte. Er gebeurde altijd wel iets en de bananen vlogen constant over het beeldscherm heen. Donkey Kong was het prototype goedbedoelende aap, maar zo ontzettend dom dat je niet kon helpen te grijnzen en je hoofd te schudden bij zijn domme acties. Natuurlijk werd dit gepresenteerd op de welbekende Nintendo manier, met mimiek, overdreven slapstick en vooral bananen, veel bananen. Inmiddels officieel erkend als het meest humoristische fruit…

Er is veel veranderd in de tussenliggende periode, zo merkte ik bij het opstarten en het begin van de game. Het feit dat we samen door de game kunnen ploegen is al super, maar dat het karakter van de serie zo goed bewaard gebleven is echt fantastisch. Ik vroeg me altijd al af of Donkey Kong nog een keer zijn bijrollen in de Nintendo line-up met vage ritme- en puzzelgames zou verlaten om weer eens een hoofdrol te vervullen. Met “Returns” is hij weer helemaal terug en is het duidelijk dat tweedimensionale platformgames nog een heleboel kunnen vernieuwen binnen het genre. Ze zijn zeker niet verouderd, maar moeten wel worden aangepast aan een nieuw publiek. Iets waar ik denk dat Nintendo met vloeiende co-op (Diddy Kong kan ook op de rug van Donkey meeliften) en uitstekend gamedesign zonder twijfel in geslaagd is. Dit is het bewijs dat platformgames nog steeds niet onder hoeven te doen voor andere genres en ontzettend veel ruimte voor vernieuwing kunnen bieden.

Dat het huidige publiek goed aangesproken wordt met de nieuwe game uit de serie werd me s’avonds duidelijk. Ik ging zitten voor de televisie en zag een Nederlandstalige reclame voor de game voorbijkomen. Een enthousiaste vader sleurt zijn zoon mee om samen op de bank te gaan gamen. Ze praten over hoe tof Donkey Kong is, maar de zoon moet nog wat overtuigd worden. Eenmaal in de gameplay worden ze baldadig en springt de zoon bijna in het echt op de rug van de vader en ze giebelen en grinniken vol overgave, ondertussen druk schuddend met de Wiimotes. Ik denk ineens aan hoe ik eerd die dag de kamer binnen stormde en samen met het kleine broertje van mijn vriendin aan het gamen sloeg. Hem er nog half van overtuigend dat het tof zou worden. Iets verder in de game schreeuwen we allebei en geven elkaar commentaar, nog iets later high-fiven we bij de verslagen eindbaas en schudden we de Wiimotes. Net voordat hij in het echt op mijn rug wil springen om het te vieren moet ik alweer naar huis. Teleurgesteld druipen we af en spreken we beter teamwork als verbeterpunt af voor de volgende keer. Later die avond, weer terug voor de televisie besef ik dat Nintendo me precies heeft waar ze me hebben willen, niet alleen speel ik hun game. Ik ben het levende voorbeeld van hun geslaagde marketing.