[Blog] SimFaceBook

Als je al eens een paar Facebook games hebt geprobeerd en ouder bent dan 21 dan weet je het waarschijnlijk al: alles wat je daar nu kunt spelen is eigenlijk een kopie van wat er vroeger beschikbaar was voor de PC toen we het nog allemaal echt gebruikten als ouderwets gaming platform. Er zitten veel time management games tussen, maar ook versimpelde “Sim” games zoals we die van vroeger kennen van ontwikkelaar Maxis (Will Wright). Daarnaast vliegen de kopieën van Colonization en Civilization je om de oren, een ode, denk ik dan maar, aan ontwikkelaar Firaxis en game-guru  Sid Meier. Facebook is als de prehistorie van de gaming, een soort “Land of the Lost”, een plek waar dinosaurussen vrij rondlopen…

Ik ben opgegroeid met games voor de PC, vooral omdat ik een goede vriend had die in een huis vol computers woonde omdat zijn vader programmeerles gaf. Zelf wilde ik een NES, maar die kreeg ik maar niet. Stiekem speelden wij games op zolder en hoorden we geruchten over Windows, een concept dat ik pas jaren later zou snappen. Daar ging het niet om, het was in kleur! Toen er ineens een SimCity en Populous voordeelpak op tafel lag ontplofte mijn hoofd letterlijk, dit was toffer dan alles wat ik eerder had gezien! Eerst speelden we Populous en leerden vruchtbaar land creëren voor onze oermannetjes. In Sim City speelden we net zo lang totdat we de balans zo door hadden dat we winst maakten. Dan vervingen we snel alle snelwegen door trainrails tegen de vervuiling, een onderwerp dat we toen al heel belangrijk vonden.

Toen SimCity 2000 uit kwam zat ik net op de middelbare school, ik legde inmiddels al waterleidingen aan en bouwde windmolens. Civilization kwam tussendoor en bevredigde de megalomaan in mij doordat ik de wereld nou eens eindelijk echt in al zijn facetten kon veroveren, ik wilde totale culturele en militaire dominantie! Eigenlijk was ik al die tijd eigenlijk gewoon van alles aan het managen…

Alle bekende processen zoals we die kenden uit de ‘realiteit’ vonden gelijk hun weg naar de PC, dus ook in de vorm van games. Eindelijk een platform dat al die processen en structuren om ons heen kon visualiseren! Vaders die ook maar iets met techniek hadden speelden dit met open mond en wij als kids speelden het als zij nog lagen te slapen in het weekend. Meisjes en moeders brachten eten en kopjes thee terwijl we speelden, maar waren bang besmet te worden met wat we dan ook aan het doen waren. Het was meer uit bezorgdheid dan iets anders. Ik vind het grappig dat veel vrouwen nu allemaal zelf op dat zelfde punt zitten, terwijl de mannen nu vaak lekker voor de console onderuit zakken en de PC even met rust laten.

Ik vind het eigenlijk bijna niet te vergelijken hoor, het grootste gameplay element uit Farmville is klikken. Dan bedoel ik niet ergens op klikken, maar gewoon klikken, maakt niet uit waar… Maar uiteindelijk is het managen, is het virtueel boeren en is het een kwestie van alles een beetje bijhouden. Farmville is SimFarm gekookt met maagzout: crack om lekker live op je wall op te roken via je Facebook profiel. Je kan zelfs bij je ‘vrienden’ bedelen om nieuwe boerderijspullen. Het is de bedoeling dat je je eigen “Cheeseburgers” aanbiedt in ruil voor nieuw materiaal. Anders moet je gewoon dokken voor de optimale ervaring van de gameplay.

Terwijl er ingewikkelde maatschappelijke processen in games werden gevat en wij die succesvol probeerden na te spelen verloren we onszelf soms in de diepgang. Ik herinner me een vakantie waarin ik non-stop in pyjama zat en steden aan het opbouwen was, op jacht naar het hoogste inwonertal, beste infrastructuur en het meeste geld op de begroting. Ik leerde managen, ik leerde hoe de wereld in elkaar zat aan de hand van een virtuele zandbak. Wat leren we van games op Facebook? We leren klikken en vooral consumeren, want hoeveel geld je hebt staat in verhouding tot hoe tof je boerderij is. Je vermogen om een game succesvol te spelen hangt af van jouw middelen in de echte wereld, beetje nep eigenlijk, dan is het toch geen spelletje meer?

Het business model is veranderd. Misschien verklaren de huisvrouwen van nu ons als oldschool nerds wel voor gek: “Jullie losers kopen een hele game voor € 50, maar wij betalen alleen voor wat we willen.” Wie weet zijn dit nog echt de dinosaurussen en moet de meteoor bij Facebook nog inslaan? Misschien evolueert het nog de goede kant op, maar ik ben een beetje bang voor dit soort games. De insteek is nu namelijk fundamenteel anders. “Sim” games zijn ontstaan uit de passie voor het onderwerp en het zo goed mogelijk weergeven van die processen in deze wereld. Nu is er enkel een ingebakken systeem om te ‘monetizen’, alles draait hier dan ook om. De “Sim” equivalenten van Facebook games zijn melkkoeien en geen SimFarm, geen echte games, maar sociale ervaringen. Raar eigenlijk, dat het genre games dat aan de basis staat van de opkomst van massaal gamen hetzelfde is als het genre waarmee de grootste nerds ooit begonnen te gamen.