[Blog] Hoe het consumeren van games langzaam verandert… (deel 2)

Vorige week ben ik er mede dankzij jullie reacties achter gekomen waarom hedendaagse consumenten op een bepaalde manier omgaan met het huidige aanbod aan games in de winkels. Ze gaan voor veiligheid en kwaliteit, dat is te vinden bij een aantal bekende uitgevers die inmiddels gevestigd zijn en een naam voor zichzelf hebben opgebouwd door het leveren van constante kwaliteit. Toen ik jong was (een kleine 20 jaar geleden) was alleen Nintendo in deze positie en kon ik alleen geld uit mijn moeders zakken kloppen voor een nieuwe Mario of Zelda. Want: “Daar is ie dan lekker lang mee bezig.” Dat scheelt weer in de kosten vond mijn Ma, om dezelfde reden moest ik altijd kaal bij de kapper, maar dat is weer een ander verhaal. Het heeft jaren geduurd voordat mijn moeder het bewustzijn met betrekking tot games kon opbrengen en veel verder dan Mario of Zelda wilde ze dan ook eigenlijk niet gaan. Nintendo stond voor kwaliteit, duurzaamheid en lekker lang je kind zijn bek laten houden, zodat hij niet weer snel naast je stond te zeuren om een dure, nieuwe game.

Inmiddels is het bewustzijn van praktisch alle consumenten flink gegroeid als het om games gaat en werkt het mechanisme van het consumeren steeds meer hetzelfde als de traditionele media zoals films en boeken. Er zijn studio’s met prestigeprojecten die niet eens goed hoeven te verkopen, maar wel het aanzien van een uitgever/ontwikkelaar oppoetsen. Er is een kindvriendelijke (“altijd goed”) keuze net zoals Pixar in de bios en er zijn altijd wel genoeg hersenloze knallers voor de ‘rednecks’ die elkaar lekker online kunnen bashen. Ook in de winkels liggen geen game cartridges meer die kunstmatig duur gehouden worden door rigide prijsafspraken. Je kan ook nog eens kiezen voor digitale aankopen, iets dat op de PC inmiddels al een zeer gemakkelijk proces is waar veel mensen (ook vaders en moeders) voor kiezen. Als consument kun je tussen de 5 en 65 euro aan je game(s) besteden (online vaak nog minder) en een hoge prijs is inmiddels echt geen waarborg meer voor een kwaliteitsgame.

Ik wil het even hebben over waarom een paar grote games de laatste tijd zo eenzijdig goed verkopen. Aan de ene kant zou je kunnen zeggen dat het medium van de videogame volwassen wordt en zich voegt bij het bestaande scala aan mogelijkheden voor het vermaak van de mensheid. Schaalvergroting is dan een logisch gevolg en er is minder ruimte binnen het budget van de gamer om aan alle mogelijkheden mee te doen. Door toenemende concurrentie en innovatie nemen games steeds meer verschillende vormen en prijspunten aan. Het is logisch dat de mainstream games daarbij beter verkopen, simpelweg omdat ze meer mensen bereiken. Niet ieders kennis van het gamelandschap kan zo breed zijn als de hardcore gamer.

Aan de andere kant zou je ook kunnen stellen dat de manier waarop wij over games communiceren behoorlijk is veranderd. De bladenmarkt stort langzaam maar zeker keihard in en slaagt er vooralsnog niet in zichzelf opnieuw uit te vinden voor een nieuwe doelgroep die ook games speelt. Facebook en Twitter zijn alom tegenwoordig en daarbij is mond tot mond reclame enorm belangrijk, we kunnen in deze ingewikkelde maatschappij boodschappen van de media gewoon niet meer klakkeloos aannemen. Niet zoals dat vroeger ging bij ‘toonaangevende’ publicaties die de publieke opinie grotendeels vormden. Daarbij komt nog een crisis van epische proporties die de slechte kant van de menselijke aard, ook in de media, duidelijk naar boven liet komen. Daardoor zijn er veel mensen die de handen nu stevig om de portemonnee klemmen. Wat we doen is luisteren naar de mensen die in onze directe omgeving een opinie vormen waar je weet dat je op kunt bouwen. Ik denk dat dit heel positief is, maar misschien nog niet genoeg gebeurd met de games die niet door middel van gigantische marketing campagnes aan ons gepresenteerd worden.

Gamers worden steeds bewuster van wat ze spelen, maar ook van welke rol zij spelen in het grote geheel. Op het moment levert dat een eenzijdig beeld op door meerdere (hier boven genoemde) factoren. Laten we daarbij ook het enorme aanbod aan games, dat de laatste jaren explosief gegroeid is, niet vergeten. Met meer vrijheid moeten we ook durven kiezen wat we leuk vinden en dat communiceren naar ons sociale (media) netwerk. Het is maar de vraag of de sociale media onze keuzes ook diverser zullen gaan maken, misschien wordt het juist nog eenzijdiger en “liken” we straks alles als hersendode zombies op vleesbroek. Ik wil het positief bekijken, want er is momenteel veel plaats voor games in eenieders leven en ik denk dat we samen actief ons eigen entertainment vorm gaan kunnen geven.

Volgende week wil ik het hebben over de nieuwe hardware ervaringen die ons worden aangeboden, veel games worden daar met de haren bij gesleept en zitten wij daar wel op te wachten?